No i tak...

Czasu brakuje na pisywanie.

A czytam, że lubią, że by czytali.

A ja co?

A ja wieczorami już nie bardzo.

Za dnia- zielona huta. Etat jest cały, osiem godzin urwane z życia. 

Plusy i minusy straszne. Jak nigdy czekam na wydłużenie dnia. Odgórnie i bez sprzeciwów.

Wstaję- ciemność widzę, zajeżdżam do Tupajowisko- to samo.

Wiem, że to samo u was, cóż jednak- ból osobisty największym się być wydaje.

Lekkie wytchnienie czeka po świętach. Urlop mały wzięty, bo potem armagedony szkolne i masa zadań więc czas akumulatory ładować. 

Śniegu jak na lekarstwo- było.

Teraz już nic.

Zjechało.

Wsiąkło.

Jaja ubłocone.

Za to albo Coli się niesie, albo jej córa, która oczywiście zawsze zaczyna nocowanie obok kurnika.

Trzeba ją do niego przenosić.

Zdzisława i jej brat niestety nie grzeszą inteligencją. 

W porównaniu z dziefczynkami są znacznie w tyle. O ile rzeczywiście są bardziej może czujne to ich podejrzliwość jest iście macierewiczowa.

Wystarczy, że przyjdę w innej kurtce.

Kury, kiedy się odezwę, już mnie poznają (czapa na włosach obowiązkowa- może przestraszyć jednak); perliki drą się, panika w oczach, wrzaski, szamotaniny. 

Restet masters mózgu- nic nie dociera- mój głos, moje zawołania. Nic.

Ostatnio Zdzisław poleciał poza wybieg- dobrze, że nie do sąsiadki. 

Latają faktycznie dobrze. Wrócił, w czym pomogła Masza, bo go nagoniła do mnie. 

Mimo to- brakuje mi kontaktu z kurakami. 

Zawsze miałam więcej czasu, żeby się pogapić. Rozkminić zależności- która z którą się lubi, kolejność dziobania, animozje między nimi. 

Teraz tylko weekendy. 

A i nie zawsze, bo ostatnio to się w wyrku grzałam, bo przechodzone tygodniami infekcje przy grupach dzieciaków i gadaniu nie pozwoliły na regenerację. 

No i musiałam zlec. Rosół pomógł, z kluchami, herbatnia z imbirem i po raz drugi- wygrzewanie. 

Julian zabójczo się do nas przytula. 

To znaczy ciężko mu pohamować instynkt zabijania rąk i palców.

A jednak mruczy przy tym i jak wołam go z korytarza to leci do mnie na złamanie karku. 

Choć czasem...daje się już ponieść instynktowi eksploratora. 

Wiosną dopiero planujemy go wypuścić, bo teraz- jak nic by go coś rozjechało.

Jagoda za nim nie przepada. On ją goni i chce się bawić- tak jak z Maszą. Matrona jednak tego nie toleruje. Ma prawo.

Kicia po prostu wali go po mordzie i syczy.

Jagoda nawet warczy, ale po mordzie nie wali więc jest mniej przekonująca chyba.

Choinka już stoi.

Absorbery ubrały, zadowolone, bo stoi u nich.

Pomału czas myśleć o żarciu na świąteczny stół. To już moje trzecie święta bez mięsa. 

Co prawda tradycyjnie Wigilia zawsze była u mnie w domu rodzinnym jarska- postna, ale śniadanko już było zaprawione świnią...
Czas przygotować się na gotowanie kapuchy, robienie sałatki i krokietów. Te ostatnie jem raz w roku. Głównie ja....
Może coś o fasoli białej pomyślę, bo pewne zapasy puszek mam. Widziałam masę przepisów, włącznie z ciastem. Na słodko.

Cóż, jeśli się nie odezwę, a to niemal pewne, 

życzę Wam spokojnych świąt, 

bez przejadania się, 

jak najmniej mięsa, 

dużo serca, spokoju i zdrowia!