Poznajcie Piotrusia :). I pożegnajcie. Edycja z dziś.

No i się doczekałam.

Chyba w sumie ja, bo babsztyle wredne. 

Gonią, dziobią.

Miałam już akcję z zaganianiem do zagrody, bo pogoniły, aż biduraszek pod siatką przelazł. 

Potem o mało Garip go nie wciągnął, bo inne toto, jakby nie kura (nie białe, nie brązowe).

Spokojnie wskazałam drogę do wejścia. 

Piptoli jeszcze, taki jeszcze młokosik.

Wzrusza mnie.

Gdyby nie Absorbery pewnie trochę przesiedziałabym z nim.

Ciekawe ile potrwa adaptacja.

Póki co jest w środkowym pomieszczeniu, bo baby by go zeżarły z piórami chyba.

Jarzębaty, ale ze skokami jasnymi. 

Śmiem sądzić, że podobne geny ( w sensie rozszczepienia cech) co u moich Brunonków.

Z tym, że wszyscy bracia odziedziczyli po ojcu żółte skoki. 

Kupiłam od pana, od którego babole i Brunon.

Gościu obiecujący koguta i rozpałkę oczywiście wypchał się sam sianem.

Obiecanki- cacanki.

Ale- po kolei:

Zagląda do kurnika

To akurat Dora. Kura ulubiona Brunona po tym jak Olka poszła siedzieć.
Dora ma śmiałość do facetów.

- Ja tu dziobie sobie!

- Generalnie tutaj śpimy, gówniarzu ;)

Siedzi bidul w środkowym pomieszczeniu co miało być dla gąsek

Taki młokos wystraszony

Ogrodzenie wyplatam siatką, ale jak widać muszę obkopać i obłożyć kamieniami.

i wymienić siatkę zieloną plastikową na niewidoczna prawie metalową

Kot towarzyszący.
Jagoda.

Dziś niestety znalazłam tylko pióra.
Kuna, albo lis przedostała się do środkowego pomieszczenia.

Jeden dzień, a go polubiłam, może dlatego, ze taki biduraszek.
Dlatego tak mi się żal zrobiło jak już zobaczyłam, że go nie znajdę.

Zaś bez koguta, a Piotruś...w łańcuchu pokarmowym.