O dramatycznej przygodzie kurczaków i- oddam koty w dobre ręce - na dokładkę.

Okropnie zlało uczestników 7 Święta Pierogów w Paszowicach .

Nie byłam.

Nie lubię takich imprez.

Za bardzo.

A na obiad zjem dziś ziemniaki w mundurkach :)

Udało mi się dziś przewietrzyć psy i zdążyć przed deszczem.

Wczorajszy dzień był nieco dramatyczny.

Tato mój nie utrzymał Rudej, która wyrwała się i pogoniła Olkę z kurczakami.

Olka ma zwyczaj wyjadać resztki z garipowej miski rano, zanim reszta kurzęcej braci zostanie wypuszczona. Wszak ona nadal koczuje z dziećmi w pokrzywach.

Ruda też ma wielki pociąg do resztek po Garipie więc się działo....

Niestety tym razem było mało sympatycznie. 

Zwłaszcza dla kurczaków.

Olka

Zwiały w część ogródkową przy domu.

Olka z resztą na podwórzu, a te trzy- dwa czarne i ta Pierdoła, pouciekały w pokrzywowo-bzowo- winoroślowy gąszcz. 

Tato poszedł szukać uciekinierów, ja z domu, zajmując się swoimi Kurczaczkami, słyszałam tylko rozpaczliwe piski tych puchatych (nota bene już im piórka rosną). 

Wyszłam, z czystym sumieniem mogę powiedzieć, że próbowałam je połapać. Dałam jednak za wygraną w z zetknięciu z gąszczem...

Nie miałam szans z tymi szybkimi, przerażonymi ptaszętami.

Nota bene na ich krzyki reagowały mieszkające w bzach kosy i pokrzewki. Krążyły, patrzyły przysiadając na gałęziach.

Postanowiłam poczekać, z nadzieją, że Olka zacznie je wołać z drugiej częśći domu. Sypnęłam jej ziarna i paszy dla pisklaków, żeby było ją i rodzeństwo słychać. Teoretycznie małe mogłyby przejść cała długość domu i wyjść do matki. Teoretycznie.

Moje nadzieje rozwiała wizyta po ok. 2 godzinach.

Widziałam już tylko dwa czarne pisklaki, do których zbliżyć się nie mogłam, bo czmychały pod bzy. A tam- zobaczyłam półdzika kotkę kręcącą się koło mojego domu. 

No tak...

Wierzcie mi. Spisałam już na straty Pierdołę. 

Teraz już tylko Te Dwa Czarne i zostanie mi okrojone stadko potomków wściekłego Brunona i wolnej Olki...

Wściekła i rozżalona wróciłam do domu. 

Tłumaczyłam sobie, że tak musiało być...

Wieczorem, jak co dzień, wyszłam dosypać ziarna i rzucić coś z obiadu.

Olka z młodymi.

1,2,3,4,5,6,7,8....9,10,11*! 

Są! Są wszystkie!

Chyba istnieją kurczaczkowi Anieli Stróże, jak myślicie?

Coś z innej beczki- 

robię porządki. Może kto chce kotki? 

Wyrzucę jak nikt ich nie przygarnie...

* pisałam na początku o 10tce.
11- ste się objawiło później. To Pierdoła.

Życie toczy się dalej...

...bez dojrzewa

Syrop się robi.
Tupajowymi łapkami....

Przekonałam się, że liście malin wcale nie muszą być z lasu (choć te zapewne maja więcej mocy). Te tutaj, na razie u mnie, też mają dar wypacania.

Oby używać ich jak najmniej!

Absorbery ruszają do przedszkola. Już w poniedziałek.

Jakoś tak mały stres mnie ogarnia i pytania- "jak będzie"?

Olka zatwardziale hartuje kurczaki w pokrzywach.

Jest dwóch Maruderów. Jeden z nich to Pierdoła. Zawsze na końcu, zawsze gdzieś wlezie, gdzie nie trzeba.

Ostatnio ratowałam głupka, a Olka a potem Bruno o mało mnie nie pobili. 

Wrzask się zrobił jakbym zjeść pisklę chciała co najmniej, albo urwać nóżkę lewą.

Generalnie (moje ulubione, nadużywane słowo), nihil novi.
A kurczaczki rosną, a Absorbery - też....

Komu...?

Niestety musiałam podjąć tę decyzję.
Wiele okoliczności, o których nie napiszę.

Tupajowisko na sprzedaż.

Jeśli kto zainteresowany- proszę pisać na maila.

Likopenofilia

No i nastał czas pomidorów!

Pomidrów, tomatów i innych tam- także lokalnych nazw, ale i potworków słowotwórczych.

Lubię- zwłaszcza koktailowe i malinówki, ale też ostatnie- od mojej Mamy takie nieduże, sercowate -choć zwane przez nas "cycuszkami" od piersi drobnych, raczej dziewczęco szpiczastych :)

Ładuję w słoiki, nie pytam...

Będą do sosów i do pomidorowej.

A malinówy od sąsiadki dochodzą...

Dziś miałam obejść się bez drugiej kawy.
Zaparzyłam dzbanek czarnej herbaty....

I nic z tego.

Jest 21:11, a ja ... piję kawę...:)

Spać mi się chce, a jakże, ale chyba bardziej o smak chodzi i zapach.

Zdaje się, że mysi rok mamy.

Nie ma ranka, żebym nie znalazła ze 3-4 głów nornic lub myszy, żebym wieczorem nie słyszała jęczenia Jagody, która powróciwszy z polowania rzuca myszowatym ciałem o drzwi. Tak, żebym usłyszała, jak z niej łowczyni.

Dziś przesadziła. Zeżarła i wyrzygała na schodach. 

Widok rozbebeszonego mysiego cielska ze wszystkim co kryje w środku nie należy do przyjemnych.

Wczoraj poszłam za smrodem padliny i w jednym z pomieszczeń znalazłam napuchłego karczownika....

Aż dziw bierze ile smrodu z takiego małego ciałka. 

A jak się ludzie czasem w blokach rozkładają, bu....

W domu desantu mysiego jeszcze nie zauważyłam, choć biorąc pod uwagę zimno (13-14 stopni i pada przelotnie, ale rzęsiście), może być niebawem więc wprawiam się....

Martwa natura z myszą :)
(obraz pędzla mojej Mamy; ręka- moja, mysza- made in CRL)

Z inszych inszości sprawa poważna i nielekka dla mnie.

Bruno zaatakował mojego Tatę. Poorał mu łydki.

Na mnie się wcześniej dwa razy zasadzał, ale nawrzeszczałam i machnęłam mu nad łbem.

Nie będę tolerować agresji samczej na podwórku. 

Głównie chodzi mi o bezpieczeństwo dzieci. Swoje też.

Jak mu znów coś odwali- będzie rosół.

Niestety.

Chyba, że ktoś chce zbója?

Pokazała!

Olka ze swoją dziesiąteczką :)

Zdjęcie z dziś- 13 sierpnia

Kudły szkockie

Mam za sobą dzionek pełen wrażeń. 

Całe szczęście lepsze przyćmiły te gorsze.

Prawie 300 km za kierownicą, w tym powrót w deszczu okropnym, zbłądzenie w Wałbrzuchu- który wypączkował, a raczej znowotworzał w objazdy i remonty, paść nie mogłam, bo Absorbery do 22:30 hulały.

Dzień gorący, dzień burzowy.

Przepraszam pana w ciężarówce, na odcinku drogi  381, na odcinku niemal 5 km w kierunku Nowej Rudy, że jechałam wolniej niż ustawa przewiduje.

Czułam pański jad na karku, ale po ostatnim ślizganiu Foxiuniem, dopadł mnie lekki lęk i musiałam...Wybacz!

Całe to wszystko co męczące i złe, zniwelowały widoki, powietrze bez omłotów i piękne oczy, spod zasłony dłuuugich rzęs.....bydła highland cattle.

"Paczyłam", "paczyłam"....

Niuniek

"Napaczeć" się nie mogłam....

Się gapią

Koźlaki w natarciu

Do wielkiej dupy z tym wszystkim....

Był sobie Pies.

Rudy. Z pięknym krawatem, z dwiema klepsydrami- jak je nazwałam, na piersi, z białymi skarpeteczkami.

Był Pies.

Co miał dwoje czarnego rodzeństwa,  a sam biszkoptem był.

Był Pies, którego, na pocieszenie po roku, po stracie Groszka, przyniosłam do domu.

Był 2001 rok.

Był pies, wesoły, śmiejący się do całego świata.

Był Pies, obok którego nikt przejść obojętnie nie mógł.

Był Pies....

Dziś odszedł.

Nie było mnie przy tym, choć blisko byłam.

Teraz śpi, obok Groszka.

Dwa Psy, może się polubią?

Czekać będą tam, po Drugiej Stronie.

Na nas. 

Swoich.

Mały Dudeczek, 2001

Dudek i Ruda w lesie, ok. 2008

Tupaja i Dudek, 2005

Cóż poza tym?

Ano...

Kolejny raz mój Anioł czuwał i rozpostarł swe skrzydła nad moim autem.

Wracając z Absorberami ze Sztygarowa, po deszczu, na przejściu dla pieszych już poza miastem, dwóch pijaczków weszło mi pod auto.

Hamowałam, a jakże. Tyle, że Fox jechał dalej, a ja nie hamowałam mocno, bo bałam się, że mnie zacznie obracać. Pijane ścierwo zatrzymało się w połowie pasów, a ja...tańcząc dupskiem auta, prześlizgnęłam przed jego tęskniącą za rozumem gębą.

Wierzcie mi, nie wiem jak mogłabym się upić, gdybym mogła. Na smutno, bo Dudek czy na wesoło, bo wyszliśmy z tego cało...