Światy równoległe

Dziś nastąpiło kolejne zetknięcie się życia wirtualnego z realnym.

Odwiedziła mnie Danka, która czyta mojego bloga, a mieszka całkiem niedaleko. Wystarczy się mocniej beretem zamachnąć.

Pierwsze zdziwienie- że nie zimno w Tupajowisku!

Rzeczywiście, nie zawsze mam tak jak pisałam, czasem nawet mus się rozebrać do podkoszulka, bo- jak ostatnio napaliłam, bo musiałam, a tu 13 stopni za oknem.

W domu zrobiło się okrągłe 20.

Masakra, powiem Wam.

Gościniec się pojawił, koty normalnie chyba wyjdą z siebie.

Już na suche nie chcą patrzeć tylko gały wytrzeszczają czy puszunia będzie.

Absorberostwo zadowolone też.

I ja,bo gości wielu nie mam.

A taki klimat, że spotyka się kogoś kto wie o nas wiele, bo piszemy o sobie, o naszym życiu to już insza inszość.

 Megi już o tym niedawno pisała; o blogowaniu. O tym co daje, po co to robimy.

Czasem myślę sobie, że to swoistego rodzaju ołtarzyk.

"Ołtarzyk"- wersja parapetowa

Taki osobisty- o ile ktoś pisze w ten sposób, a nie zarabia na blogu tworząc marketingowe potworki (choć niektórym udaje się połączyć jedno i drugie wydając z siebie całkiem smaczne coś). 

Wypisujesz się, obnażasz często, dzielisz przemyśleniami, czasem wiedzą, spostrzeżeniami. 

I tak ktoś, kto nas czyta wie o nas sporo. Jeśli nie prowadzi bloga, a ty w odwecie swoistym go nie czytasz- nie wiesz o tej osobie nic. Bo to ona, ten czytacz bezblogowy jest anonimowy. Ty- już nie.

Czy to złe, czy groźne?

Pewnie, mając manię- można powiedzieć, że tak.

Ja nie mam manii.

Cieszy mnie, że ktoś mnie czyta.

Że spotykam się z życzliwością, a ostatnio z pomocą.

Nie mam dołów z powodu ociekania mojego bloga w codzienność, choć początkowo miałam więcej pisać o pasjach, wrzucać trudne tematy, prowokować dyskusje. 

Tylko, że  życie zweryfikowało to, a na dodatek pisanie o problemach codzienności zbliża nas- piszących i czytających siebie. 

Czy blog jest ucieczką od rzeczywistości?

Pewnie trochę tak.

Choć tylko trochę, bo pewnie gdybym nawet wpadła w wir towarzysko- zawodowy chciałabym o tym wspomnieć, bo to miejsce ma już jakiś klimat. 

Te blogi- nasze domy, choć ich nie pokazujemy w szczegółach są, istnieją. 

A my wszyscy w nich- odwiedzamy się, komentujemy, doradzamy, pocieszamy lub jak w Kurniku u Hany i Miki- wszystko do kupy razem z charytatywnymi akcjami na dodatek.

To nic, że może nie do końca to co chciałam.

To nic, że nie tak, że coś ważnego nie wyszło.

Cieszę się, że popełniłam kiedyś tego pierwszego swojego posta i wniknęłam w tę przestrzeń.

Nie żałuję i oby ta przygoda, bo tak to traktuję trwała dotąd, dopóki będzie chciał ktoś to wszystko czytać.

Pidżamowy luz z książką i Jagoda u mych stóp