Sielska niesielskość

Szykujecie się już do wegetacyjnego boju?
Ja mentalnie już trochę.

O nasionach myślę, o tym ile wyoram perzu, co posieję, co posadzę, co mi ślimole zeżrą.

Będę działała na ile mi czas i Absorbery pozwolą.

Będę roniła pot z czoła, będę słyszała trzaski w kolanie, luzujace się tarczki międzykręgowe.
Wiem jedno, na pewno nie będę jako ta Bekhamowa:

Nie zdobędę się na zakup takich kaloszków- wersja dla fetyszystów

 Wersja dla ornitologów- wyglądają jakby już ptaki wyraziły się jasno. Z kupra.

Hmmm....?
Nieee...wiązane odpadają.
Muszą być szybko wsuwane i szybko wysuwne.

?

Ani takich bucików ogrodowych- z prostej przyczyny- zlatywałyby się do nich słodyszki rzepakowe.

Sielskość i niesielskość
Piękno katalogowe i pot i błoto wieśniaczki.
Kwiatki w kaloszkach, malowane konewki w żuczki i bławatki.
Siekierki w kolorze lila.
No...może być biała.

To jest zestaw od Fiskarsa ,a źródło tu

Moja niesielskość czasem przytłacza.
Że to nie do końca to.
Że czasu brak, że błoto, że mało ogródka, że kozy nie ma, czy że bym chciała coś tam jeszcze, że na te one i onych- jak mawia Absorberka nie mam dutków (poszukiwania pracy w toku).
Dlatego czasem mi się zgryźliwy uśmiech na twarzy pojawia przy lekturze "Sielskiego Życia" i fragmentach typu:

" (...)Położony u podnóża Gór Izerskich dom to idealne miejsce, żeby odciąć się od miejskiego zgiełku i nabrać nieco dystansu do codziennych problemów" . 
(najlepiej, gdyby głosu użyczyła pani Krystyna Czubówna)

Co można na dwa sposoby odbierać.

Mieszczucha co trafia w sielskie życie, o którym nie wie, że znojne i gnojne, bo bywa na wakacje i okazjonalnie.Ten rzeczywiście może odpocząć.

Albo dla tych wsioków przesiedlonych jak ja, którzy w obliczu większych problemów, mając tyle do zrobienia w domu i wkoło niego - nie mają czasu na zastanawianie się, dyrdymały i mędzenie.

Mój nie w Izerach, ino na Pogórzu Kaczawskim, bardziej plaskato niż górzyście.
Może dlatego tak czasem ciężko się odciąć od tych problemów.
Takich tylko i wyłącznie egzystencjalnych.
Bo widoki, kufa, to ja mam w sumie fajne :)

Popołudniem

Z psami chodząc

Tylko czasem, przywala mnie- Was też, wiem, bo ten glut mandej i w ogóle...
Nie chciałabym skończyć jak ten twór z mojej teczki z rysunkami, z młodości

Nie daje się czarnym wizjom.
Utrącam garb smutny, bo boję się go.

Pomocne domowe czynności, ruch, zabieganie.
Absorbery.
Sierściuchy.
W koło Macieju.
Z tym rąbaniem drewna, wrzucaniem wągla, lataniem ze ścierą, wycieraniem kudłatych brzuchów, wybieraniem jaj, gadaniu do kur...

Ostatnio widzę, że martwienie się na zapas nic nie daje. Odkrywcze, co?
Tylko pozbawia sił.

Dlatego, może nie jest to super alternatywa, staram się żyć i cieszyć tym co mam.
Też mi odkrycie.;)

Mam kalosze!

Mam czym zająć myśli (trzeba uważać na ręce i nogi)

Dzióbek i- trzeba sobie jakoś radzić.
Torując sobie drogę przez życie.
Siekierą..?
:)))