Retrospektywnie, jak początek roku i tradycja nakazują.

Moc Calineczki jest zbawienna.

Gniewko wreszcie usnął, choć był od początku przeciwny...

Wszyscy na blogach, jak zdążyłam zauważyć, podsumowują rok. 

Nie chciałabym być mało oryginalna, ale mimo to aż się samo ciśnie na klawiaturę taki post.

Rok temu, bo w styczniu zaczęłam uszczęśliwiać siebie i co niektórych swoimi wypocinami. Ten mój pierwszy post był taki ...no cóż. Coś o króliku, o tym, ze coś widzę, że chyba mi się jakieś zmiany szykują. Chciałam tego bardzo, ale nic takiego wielkiego się nie zdarzyło. Miałam nadzieję, że się rozkręcę, że Los dopomoże i będę mogła sama sobie uścisnąć rękę, że już jest tak, jak bym chciała. 

Robiąc to, co bym chciała. Coś swojego. Takie tam...Tyle, ze Los dopomóc nie mógł, bo chyba za dużo szumowin, jak w winie, jeszcze nie sklarowanym, i jest jak jest.

Dalej u kogoś, nie na swoim.

Cierpliwość chyba tylko mnie może uratować. Bo pewnych spraw przeskoczyć się nie da.

A ja chciałabym w tym momencie za dużo. Na raz.

A doba ma tylko 24 godziny.

A są dwa Absorbery. Kochane dwa Absorbery. I to Im należy się na razie większość czasu i zainteresowania.

A tu były myśli o kozie, kurach...

Potem otrzeźwienie, że KIEDY?

Jako łapaczka wielu srok za ogony wiem, że potem mam tylko urwanie głowy, żal do siebie, innych (nie wiadomo dlaczego), nerwy i niedopieszczone inne dziedziny życia.

Cierpliwość.

Cierpliwość.

Cierpliwość.

Pomału...pomału i w końcu się uda.

Chyba ten ubiegły rok troszkę mnie tego nauczył.

Mniej szarpaniny i- jak to u osób ze skrzywieniem na perfekcjonizm objawiający się - ja nie dam rady???- odstawić na bok, choć na chwilę i musi być jakoś...lepiej.

Miniony rok dał mi wiele.

Choćby naszą Córkę. Nadzieję.  Ufam, że imieniem swym wytyczy nam także lepszą drogę.

Mamy już centralne.

Z kotłem o dużo za dużej mocy, bo jednak nie będziemy raczej  w stanie uruchomić większej powierzchni do ogrzania. Trzeba go pilnować, bo pożerać może dużo węgla i drewna, a przy za małym rozbiorze ciepła po prostu się gotuje.

Nie chciałabym być w domu kiedy wybucha, ani nie chciałabym naszej wiekowej rudery oglądać po eksplozji Unicala 33 kW. Ani szczątków psów, które zostają w domu. I kotów też nie.

Końcówka roku to niestety chorowanie i nasza wymuszona tym emigracja z Tupajowiska.

Chorowanie przez przeszło dwa miesiące. Koszmar jakiś.

Oby Nowy był zdrowszy i poczciwszy. A także bardziej hojny. 

W pomysły, w szczęście.

Koniecznie.

Koniecznie.

Konie....

Konie...ślazak jakiś, albo hucuł na początek...

Dobra, Tupaja! zapominasz się znowu!