Tupai przemyślenia okulistyczno- optyczne i co robi Tito

Oczywiście, tak się wczoraj afiszowałam z tym lenistwem, tym leżeniem tyłkiem do góry, że aż...wytrzymałam dwie godziny...

Tu się coś, niekoniecznie miłego, rozpleniło i trzeba zakasać rękawy, tudzież się rozebrać bardziej (ciągnąc, szarpiąc jakoś tak dziwnie człowiek się upocić może...) , wdziać odzież ochronną na kończyny górne, bo kwas mrówkowy w pokrzywie zdrowym jest, oj tak, ale wszystko w nadmiarze jakoś tak bokiem wychodzi.

Wyszłam sobie na pola z gadziną większą, bacząc, co by znów nie napatoczyć się na jaką strażniczkę ulową (za uchem bania wielkości śliwki). 

Ubrałam sobie okulary przeciwsłoneczne, których to głównie używam do zatrzymywania włosia opadającego mi na oczy, gdy nie związane w nieśmiertelny kucyk mam.

No i zaczęło się.

Albo są uszkodzone (co jest bardzo możliwe, bo leżały długo w schowku samochodowym), po drugie- na pewno są rodem z Chin. Cóż z nimi? A może ze mną?

Otóż, kiedy przez nie patrzę, mam poczucie swoistego zakrzywienia czasoprzestrzeni. 

Idę i mam wrażenie, że nóżki zapadają mi się niżej niż podłoże (może znów łapię doła???), potykam się często i nie czuję pewnie.

Pierdzielę.

Dołować się nie zamierzam, z powrotem okulary na włosy. Trudno, może niektórym nie jest dane skrywać swych duszy zwierciadeł....

Halszka z Bukowego Lasu pyta co u Tito.

Ano- imię zobowiązuje i koleżka zaczyna gwiazdorzyć. 

Absorberkę już wystraszył wskakując jej na plecy.

Do mnie się zabierał parę razy. 

Ostatnio wyraźnie rzucał mi wyzwanie, które podjęłam i dostał lanie witką śliwkową.

Z bezpiecznej odległości zapiał na mnie w czym nie pozostałam mu dłużna i rzuciłam odpowiednią okolicznościową wiązankę z rosołem w tle.

Kurczaczaków jednak chyba z jego deptania kur nie będzie, bo wszystko, ekhmmm... spływa po piórach.