Stretching w pomidorach czyli tupajowe zagonki

Tak sobie urządziłam grządki, że wierzcie mi- nieźle się muszę nagimnastykować.

Pomidory, wsadzone w moją dziewiczą grządkę permacoolturową, przez wzgląd na brak sił na dwudziestą taczkę ziemi z wybiegu dla kur, ma tylko 30 cm miąższości, wytworzyły płaski system korzeniowy. 

W te upały i suszę sprawiło się  na medal, bo podlewałam rzadko, czasem bardzo po wierzchu. Krzaczyska porosły, owocują dzielnie.

Nie zaglądając do tabelki kto z kim się lubi, a kto gryzie, dosadziłam dynię. 

Powiem szczerze, potraktowałam temat bardzo lekko. Kto przeżyje to żyć będzie.

Teraz akcja zbierania pomidorków koktailowych wygląda tak, że rozkraczam się do szpagatu i balansuję pomiędzy tyczkami, owijam się wręcz wokół, jak jaka tancerka na rurze.

Skłony z pogłębieniem, wykroki, tułowia skręty.

A w nozdrza bucha rozgrzane popołudniowym słońcem powietrze, przesycone ( w tym miejscu) mieszaniną zapachów pomidorów i melisy. Nawet jak się czymś tu wkufię, to mi zaraz mija za sprawą aromaterapii. Polecam!

Busz, busz panie. Pomidory, komosa, wyka...
Za to gleba nie paruje i nic poza tymi gatunkami nie ma szans wyrosnąć :)

Koktailówki, wspomniana dynia- ozdobna, pnąca i całe wyposażenie siłowni

Uwielbiam schyłek lata.
Powie ktoś- nienormalna.
Otóż, to pojęcie względne. Zależy jak na to patrzeć- jak w każdym wypadku posądzania o odchyły....
Lubię koniec lata przez to niżej zawieszone słońce, przez te chłodne noce- orzeźwienie po ciepłych dniach, lubię zapachy późnoletnie, pejzaże z rżyskami, dojrzewanie pomidorów, dyń, owoców bzu.

Przez zmiany wodne i siedliskowe (za sprawą kuraków), wyciągnięte z głębiej skrywanego w glebie depozytu nasion, pojawiają się gatunki mniej wymagające.
Akurat to jedne z moich ulubionych roślin- dziewanny.

Nie dość, że miłe w dotyku to i ładne. Na dodatek sporo ciekawych owadów na nich żeruje.
Ciekawe; jest polskie przysłowie : "Gdzie rośnie dziewanna, tam bez posagu panna"...
Proste do wytłumaczenia- dziewanna, jako roślina siedlisk ubogich, piaszczystych, była oznaką małej zamożności rodziców, a tym samym córka nie była aż tak łakomym kąskiem dla kawalerów.
Cóż...coś w tym jest.
Ja jednak nadziei nie tracę, hre hre..

Cóż poza tym?
Skalniaczek mi się zmienia; nasturcje odeszły w niebyt.
Śmierdziele vel aksamitki - rządzą.
Choć i hołubiony przeze mnie łubin daje radę wraz z dmuszkiem.

Albercik już lepiej sobie radzi.
Od dwóch dni śpi już na grzędzie. Depcze też już dziewczyny.
Z Tito nie wchodzą sobie w drogę.
Mam wrażenie, że jedynym wrogiem i konkurentem dla qrdupla jestem ja.

Albercik z resztą pożera resztki makaronu (mniam)

Dziewczyna otrzepuje się po seksie.
Albert odmaszerowuje.