Wymięki upałowe

Będę nudna do zhaftowania i powiem- Nie cierpię upałów.

Mam wrażenie starobabiostwa.

Brak sił.

Weny.

A wycieczka w TAKĄ pogodę to tylko dobicie rannego źwierza jakim jest Tupaja.

Nie ja wymyślam.

Cóż. Żyć trzeba.

A młode organizmy z innych źródeł czerpią energię. 

Chyba.

Wstyd (fstyt!) straszny, ale zrobiony na nowo- ładne słowo: po rewitalizacji Park Wrocławski w Sztygarowie (klik klik ) widziałam po raz pierwszy.

W Lubinie bywam ostatnio bardzo rzadko (pomijając odwiedziny Mamy). 

Jakoś mnie tam nie ciągnie, a syf typu galerie Kuprowe Areny czy inne mnie nie kręcą. 

Dziwna jestem.

Tym razem musiałam, nie z woli własnej.

No i obejrzałam, oczywiście w tempie przyspieszonym, park dinozaurów oraz mini zoo i ptaszarnie.

Dzieciaki teraz jakieś takie dziwne....

Nic ich nie zajmuje.

Rzucą pytanie- odpowiadam, a tu już słuchacz znikł, zanim doszłam do końca wcale nie długiej odpowiedzi.

Masakra...

Prócz "dinożarłów", rzuciłam oczkiem na drób (normalne!), no i na woliery, choć bieliki czy żurawie strasznie smutno wyglądają, jak i wszystkie dzikie zwierzęta w niewoli.

Zmęczona upałem maciora świnki wietnamskiej
 (warchlaki- jak ludzkie dzieci- wprost przeciwnie...;) )

Jeden ze smutnych żurawi

Aż mi się jeden taki przypałętał i śpi ze mną teraz 

Tak jak i u większości z was, wszystko mi schnie.

Nie klnę już.

Nawet jak wieczorem wieje, błyska, ja już nadziei nie mam.

Dziewanny mi się rozsiewają, stepowieje Tupajowisko ;)

Może na razie oszczędzę wam widoków poschniętych, strzelających pod stopami traw i kwiecia.

Wodę trzeba oszczędzać, wzywają do tego i każdy kto ma trochę więcej niż objętość kubka  masy mózgowej to zrozumie.

Wieczorami padam.

Czasem jaka głupawka mnie bierze.

Ostatnio za sprawą tego obrazka z Czech, w którym nie wiem co zabawniejsze- foto czy język, którego chyba wreszcie muszę się zacząć uczyć, bo wprawia mnie w dobry nastrój:

I moja wersja w odpowiedzi na czeską: