Do wielkiej dupy z tym wszystkim....

Był sobie Pies.

Rudy. Z pięknym krawatem, z dwiema klepsydrami- jak je nazwałam, na piersi, z białymi skarpeteczkami.

Był Pies.

Co miał dwoje czarnego rodzeństwa,  a sam biszkoptem był.

Był Pies, którego, na pocieszenie po roku, po stracie Groszka, przyniosłam do domu.

Był 2001 rok.

Był pies, wesoły, śmiejący się do całego świata.

Był Pies, obok którego nikt przejść obojętnie nie mógł.

Był Pies....

Dziś odszedł.

Nie było mnie przy tym, choć blisko byłam.

Teraz śpi, obok Groszka.

Dwa Psy, może się polubią?

Czekać będą tam, po Drugiej Stronie.

Na nas. 

Swoich.

Mały Dudeczek, 2001

Dudek i Ruda w lesie, ok. 2008

Tupaja i Dudek, 2005

Cóż poza tym?

Ano...

Kolejny raz mój Anioł czuwał i rozpostarł swe skrzydła nad moim autem.

Wracając z Absorberami ze Sztygarowa, po deszczu, na przejściu dla pieszych już poza miastem, dwóch pijaczków weszło mi pod auto.

Hamowałam, a jakże. Tyle, że Fox jechał dalej, a ja nie hamowałam mocno, bo bałam się, że mnie zacznie obracać. Pijane ścierwo zatrzymało się w połowie pasów, a ja...tańcząc dupskiem auta, prześlizgnęłam przed jego tęskniącą za rozumem gębą.

Wierzcie mi, nie wiem jak mogłabym się upić, gdybym mogła. Na smutno, bo Dudek czy na wesoło, bo wyszliśmy z tego cało...