Dziwnie....

Wiecie co...?

Odczuwam pewien niepokój.

Cicho.

Nikt nie krzyczy.

Nikt nie płacze.

Nikt niczym nie rzuca.

Wczoraj, w Wigilię, oczywiście największym zainteresowaniem cieszył się wśród Absorberów chleb.

Młody zjadł kęs sałatki i tyle. Młoda też trochę podziubała.

Wiadomo, że tak małe dzieciaki nie będą jadły bigosu (którego z resztą w tym roku zabrakło), ale myślałam, ze może rybka chociaż...

Nie.

No nic to.

Z głodu nie umrą.

Absorberka z gilem. Jakiś wirus niestety.

Absorber łobuz w aktualnym buncie 2,5 latka.

Przyszedł wreszcie Gwiazdor vel Mikołaj i podrzucił prezenty.

Kopara żółta duża miała być dla Gigiego, wg jego wskazówek Mikołaj miał zaopatrzyć Nadkę w czerwony traktor. 

Mikołaj podrzucił też puzzle piankowe duże z cyferkami. Bynajmniej nie do siedzenia. 

Zdecydowanie, po wydłubaniu samych cyfr, resztę puzzla należy sobie założyć na głowę.

Furorę, ale i wrzaski i nerwówkę urządziły cymbałki...

Jedno przez drugie chciało grać, czekałam, aż dojdzie do rękoczynów. 

Miałam mocne nerwy, może przez sute podjedzenie śledzi, nie dałam się ponieść wścieklicy, choć moja Klonica wrzeszczała niczym strzyga, a Absorber wrzeszczał nie gorzej od niej.

Powiem tak.

Z boku wyglądało to na bandę małych diabląt.

W końcu, walcząc o mała chwile ciszy dla własnego ucha, po uzgodnieniu ze starszym Gigim, położyłam cymbałki na szafie.

Nie zniosła tego Młoda, zaniosła się szlochem strasznym, a dwa gile nosowe połączyły malowniczo jej nos z wygiętą w podkówkę buzią.

A teraz?

Cicho.

W godzinę ogarnęłam sajgon z garami, podłogami, eksplozją zabawek.

Siadłam do earl greya, popełniłam post na Tupajowej Zgrai i... tak dziwnie.

Absorbery ze swoim tatą u dziadków.

A ja mam spokój.

Ale...wiecie co? Przyłapuję się na tym, że jest cicho. Za cicho.

Tylko wietrzysko za oknem i dudniące dzwony w kościele przypominają, ze życie toczy się obok prawie zwyczanym trybem.

U mnie niezwyczajnie.

Bo bez Absorberów na prawie cały dzień....