"Pedagogika i łowy" -czyli : zrób sobie myśliweczka.

Moje podejście do myślistwa jest Wam na ogół znane.

Kto nie wie, musi się przegrzebać przez archiwalia na moim blogu, hehe!, nie ma tak łatwo.

Tak mnie z lekka poruszył, nie rozjuszył, bo niż dupskiem się nad moją głową rozsiadł, więc z lekka sennam, pewien tekst, a na który trafiłam znów dzięki FB.

Generalnie, mądrzy panowie i panie z tytułami naukowymi, zalecają małym dzieciom i młodzieży nieletniej, zgłębianie tajników łowiectwa wraz ze swymi polującymi, pełnoletnimi lub przejrzałymi nawet opiekunami.

Oczywiście- tego pominąć nie mogę, jest tam wspomniane, że rodzice, dziadkowie, krewni za zadanie mają nie tylko ukazanie pokotów wytrzebionych saren czy dzików, przerażonych nagonką zwierzów czy osaczania wspomnianych przez psy myśliwskie ( z całą masą atrakcji- na pewno nie dla osaczonej zwierzyny), ale też piękno przyrody.

I, że wszystko, co związane z łowiectwem, ściśle się z miłością do natury wiąże...

Oczywiście- znam paru myśliwych lub o takowych słyszałam, że z flintą chadzali do lasu, siadali na ambonie, ale na tym się kończyło, bo albo się schlali tak, że zasypiali, albo już im się nic nie chciało.

Znaczy- bronią raczej się podpierali lub może mieli ją ze sobą jako jedyną twardą rzecz pod ręką...męską.

Reszta niestety strzela i trafia d celu. Czasem się jakiś wypadek zdarzy, ze jeden drugiego, ale to- wg mnie, trochę za rzadko. 

Pani autorka pisze:

" (...) Masz 18 lat? Nie? To nie pójdziesz w nagankę, ani nie będziesz uczestniczył w polowaniu zbiorowym. Takie zakazy wprowadziło asekuracyjnie wiele kół. Czy słusznie? Kształtowanie zainteresowań młodego człowieka powinno zacząć się jak najwcześniej – tak twierdzą pedagodzy, przekonując do edukacji językowej kilkulatków czy nauki jazdy na nartach zaraz po postawieniu pierwszych kroków. Coraz młodsze dzieci wędrują z rakietami na zajęcia tenisa, godzinami ślęczą przy fortepianie, dlaczego więc nie miałoby to dotyczyć rodzin z tradycjami łowieckimi? Powinniśmy zaszczepiać dzieciom zainteresowanie przyrodą i łowiectwem, tak jak uczymy je pływania i miłości do książek".

Stawianie na równi jazdę na nartach i uczestniczenie w polowaniu jest co najmniej niedorzeczne.

W sumie jednak mnie nie dziwi.

I narty, i zwierzyna to właściwie rzecz dla wielu strzelających więc chyba się nie pomyliła.

Jeśli chodzi o mnie to nie życzę sobie, aby ubierać ten proceder w słówka mydlące młodym umysłom oczy, a tak jest niestety. Wielokrotnie słyszałam pogadanki myśliwych dla dzieci w szkołach i wiem jakie pranie mózgów potrafią zrobić.

Niech dzieci wiedzą z czym wiąże się myślistwo. Ale na bogów- niech nie przekonują się o tym na polowaniu!

Niech wiedzą, że łowiectwo to nie tylko paśniki, piórko przy "kapelusiku" i bigosik przy ognisku, ale też  nie "farba" -a krew, nie "miękkie"- a wnętrzności, że nie "badyl" został kozie odstrzelony tylko noga.

I że z zaawansowanym sprzętem, zwierzę z człowiekiem nie ma wielkich szans więc nazywanie tego pojedynkiem jest kolejnym kłamstwem.

Tak samo czadzenie (jako dziecko też tego wysłuchałam), że myśliwi zabijają sztuki chore. Ot, czynią im wręcz przysługę.

Nie wierzę, że młodzi ludzie oglądający pokoty zbroczonych krwią zwierząt czy słyszący nawet tylko dobijaną zwierzynę, nie uodpornią się w końcu na to.

No, chyba, że rzeczywiście zależy niektórym na poszerzeniu kręgu strzelaczy do ruchomych celów.

Na jednej z pogadanek, jeden z lepiej znanych i poważanych myśliwych, na pytanie dziecka, o "pożyteczność" wilków odparł:

"Wilki to szkodniki...".

Gratulacje.

Zapomniałam, że tylko człowiek jest gatunkiem pożytecznym w każdym calu.

 Link do całego artykułu macie tu:

  http://magazynsezon.pl/art246,pedagogika-i-lowy-czyli-malolat-na-polowaniu