Pass garipowego weta i trochę o salamandrze plamistej

W sumie miałam o tym napisać na Tupajowej Zgrai, ale...

Dziś musiałam wybrać się do weterynarza z Garipem, na pobranie krwi do badań po tych dwóch tygodniach stosowania immunosupresantu.

Niestety, albo stety, nasz wet wymiękł.

To znaczy nie podejmuje się dalszego leczenia z powodu braku wyników w leczeniu. Przyznał szczerze, że parę przypadków chorób skórnych miał (pęcherzyca) i udało mu się je okiełznać, ale tu sie poddaje.

Ręce mi opadły nieco, bo czeka nas wizyta, a najpierw próba dostania się do dr Popiela z Klinik wrocławskich. A to i daleko i ...znów dostaniemy po kieszeni.

Całe szczęście kasę otrzymałam więc czuję się nieco lepiej, ale jak to dopniemy z terminami to ja nie wiem....

Garip, kiedy jedziemy gdzieś razem, wchodzi potulnie do Foxa. 

Dziś wzbudziłąm wielkie emocje wśród klientów paszowickiej stacji benzynowej i to nie za sprawą tankowania 3,75 dm3 benzyny, ale za sprawą Garipa w aucie.

- Pani! Ale ma pani super alarm!

- A samochód to chyba pod psa pani kupowała?

- Eeee....przyczepka na ogon by się zdała!

Zostawiam go, kiedy nie ma upałów, w aucie, z otwartymi szybami, a ten wywala ten swój wielki łeb i się gapi. A ludzie na niego. Wielki, wiejski Buras :)

Właśnie piję zagrzane z goździkami i miodem piwo, noga mnie boli, bo chyba zapalenie żyły mam, Młody poszedł spać do drugiego pokoju.

A tak.

Przychodzi pora południowej drzemki, on- już zwykle podminowany i buntuje się na moje nagabywania o spaniu. Zwykle- tak co 2-3 dni,jest ryk, a od wczoraj, mój mały Chłopczyk wędruje z Pieskiem Tuli-Tuli, Hipciem- Pypciem, Żabką, Jeżem i co jeszcze zdoła zabrać ze sobą, na kanapę w drugim pokoju i tam sobie zasypia....

Dziś bajek za dużo nie poczytaliśmy, za to musiałam mu wytłumaczyć, że rysunek w jednej z książeczek robił ktoś, kto na stawonogach nie zna się w ogóle, bo pajęczaki maja nóżek osiem, a nie sześć. No, chyba, że każdy Pholcus traci dwie zaraz po osiągnięciu dojrzałości.

Młody przyjął to ze zrozumienie, tak jak i moje przekreślenie podpisu pod salamandrą.

Podpis brzmiał- jaszczurka.

Co za ignoranci piszą te książki dla dzieci.

Zakładają, że wszyscy rodzice mają braki w wiedzy przyrodniczej?

Salamandra jaszczurką nie jest, nie była i nie będzie.

Jest tylko i wyłącznie płazem ogoniastym.

O- jakby kto nie wiedział wygląda tak:

fotoprzyroda.pl

Fotek swojego autorstwa nie posiadam, a powinnam, bo płazów tych pięknych widywałam dużo.
Występuje także u nas, w Chełmach.


Może troszeczkę o tym ciekawym gatunku? 

Salamandra plamista jest typowym gatunkiem lasów regla dolnego. Preferuje cieniste i wilgotne lasy liściaste, glebę gliniastą naturalne wykroty, chętnie przebywa pod wilgotnymi, zbutwiałymi pniakami.

Występuje również w lasach iglastych, ale o wilgotnym podłożu. Jest typowym gatunkiem górskim i podgórskim, zaś dane o jej występowaniu na niżu nie są wiarygodne. Salamandry na obszarach niżowych nie mają szans na rozwój, bowiem ich larwy wymagają do życia zimnej, natlenionej wody. 

Dorosłe salamandry nie potrafią pływać i bardzo szybko toną w głębokiej wodzie, dlatego też ich zaloty odbywają się na lądzie. Gody odbywają się zwykle w czerwcu, ale mogą również nastąpić jesienią. Zapłodniona samica zapada w sen zimowy i młode larwy rozwijają się w jej ciele. Poród odbywa się wiosną następnego roku i samica rodzi albo żywe larwy, albo opuszczają one osłonki jajowe zaraz po dostaniu się do wody. 

Samica rodzi młode zanurzając tylny koniec ciała w wodzie, w niewielkich potokach. Niewielkie potoki mają również tę zaletę, iż młode larwy nie są narażone na pożarcie i konkurencję o pokarm ze strony ryb. 

Larwy ukrywają się pod kamieniami, gdzie czatują na zdobycz. Polują na drobne skorupiaki, larwy owadów, pierścienice oraz larwy innych płazów i mniejszych przedstawicieli swojego gatunku. 

Długość przebywania w wodzie zależy od temperatury i zasobów pokarmowych. W odpowiednich warunkach młode salamandry opuszczają wodę w sierpniu, zaś w niekorzystnych przeobrażenie może nastąpić dopiero w następnym roku, po przezimowaniu w wodzie. 

Dorosłe salamandry prowadzą nocny tryb życia, a w pochmurne, ciepłe i deszczowe dni wychodzą na łowy także w ciągu dnia. 

Zwierzęta te są wyjątkowo wilgociolubne, nie znoszą terenów suchych. Ich bazę pokarmową stanowią głównie pierścienice i nagie ślimaki. Ofiary swoje chwytają za pomocą szczęk, przy gwałtownym wyrzucie głowy. Szybsze zwierzęta, takie jak owady, wije czy pajęczaki udaje się jej schwytać tylko wyjątkowo. 

Salamandry zapadają w sen zimowy w październiku, a nawet w listopadzie. Zimują wyłącznie na lądzie, w zbutwiałych pniach, w norach gryzoni czy pomiędzy korzeniami drzew. Płazy te dożywają do kilkunastu lat. 

W Polsce zasięg występowania salamandry ograniczony jest do masywu Karpat i Sudetów. 

Ze względu na odstraszające zabarwienie i stosunkowo silny jad oraz nocny tryb życia, omawiany gatunek ma stosunkowo niewielu wrogów. 

Poważnym zagrożeniem dla tych zwierząt jest regulacja i betonowanie brzegów i dna potoków górskich. Betonowe, strome ściany nie pozwalają dorosłym osobnikom na zejście do wody, a przy próbach wiele z nich się topi. Szybki spad wody sprawia, iż fauna bezkręgowa nie ma możliwości rozwoju i nawet te larwy, które zostaną urodzone, nie mają odpowiednich kryjówek i dostatecznej liczby pokarmu. 

Od dawien dawna ludzie wierzyli, że salamandry są odporne na ogień, wierzono nawet, iż płazy te potrafią gasić pożary i wrzucano je w tym celu w ogień płonących domostw.

Źródło: Hreczek A., Gorczyca J.; Płazy i gady Polski [atlas i klucz]; Wydawnictwo „Kubjak” 1999

No właśnie, w ramach "rewitalizacji" zniszczono ładny kawałek cieku wodnego w mojej okolicy.

Zapewne wydano na to sporo kasy naszej i unijnej.

Oczywiscie, najlepiej wybetonować koryta....Aż mnie szlag trafia kiedy to widzę.

Wycięte wierzby, olsze, pogłębione dno.

Ktoś kiedyś napisał czy powiedział, że "kto betonuje koryta rzek, ma beton w głowie" i to prawda. Najprawdziwsza prawda.