Tupajowe bla bla o macierzyństwie i potrzebach matki-, nie do końca- "Polki".

Za mną mglisty weekend w Tupajowisku.

Nie zdążę sie zasiedzieć, a już czas pakować torbiszcze,  zbierać swój  i dwa małe tyłki do auta,  i ...do “miasta”. 

Na całe 5 dni.

Do duszy takie życie.

Na dodatek Starszy zaczyna przejawiać bunt dwulatka w formie kwiecistej więc bywają trudne momenty, a wiedzcie (niektórzy wiedzą :)), że taki mały Człowiek bywa tak zapamiętały w swoim zdaniu, że końmi, ba! Johnem Deerem by go z tego zapamiętania nie wyrwał.

Potem łzy jak grochy, zbieranie delikwenta z podłogi (położę się- tak będę leżał!).

Także...niczym dobry znajomy z filmu Machulskiego:

Kobieta- matka, co prawda nie bije, ale.... Foch jest podobny jak na w/w filmie.

Młody nasz w sobotę skończył dwa lata.

Młoda 9 miesięcy.

Czas leci.

Ja, jako matka pełną gębą i ...piersią zbieram czasem - prócz notorycznego niewyspania, także po głowie za swoje goopie pomysły, którymi- o ja durna! - dzielę się z niektórymi członkami rodziny.

Dziewczyny blogowe niektóre, już zapewne zauważyły, że nie wspomnę o Inkwizycji, bo z nią o tym już szczegółowiej pisałam :), że temat dekupażu mnie z lekka zaintrygował.

Tak sobie pomyślałam, że w chwilach ekhm...wolnych (mam ich niewiele, ale się zdarzają), mogłabym coś dla siebie i do domu- czyli na użytek wspólny wykonać. 

Meble do kuchni jakoś odświeżyć, może jakieś pierdułki wykonać- np. wzorem koleżanek - puszki, pudełka. Coś, co by wyróżniało, cieszyło oko.

Wprowadzało w stan lekkiego samozachwytu nad sobą :)

Ale nie, moi drodzy.

Okazuje się, że moje życie jest teraz, że tak powiem, skanalizowane....

Ma płynąć jednym nurtem.

Wyznaczają go moje dzieci.

Kochane, swoja drogą bardzo.

Ktoś, nota bene, też matka, ma jednak zgoła inne podejście do tematu jednak próbuje mnie w moich zapędach powstrzymać.

Ja wiem....

Jestem niepoprawna w tym chwytaniem wielu srok za ogony. 

Potem narzekam, że czasu nie mam po... głowie się podrapać. 

Zarzuca mi też ta bliska osoba, że zaczynając przygodę z czymkolwiek innym niż z doglądaniem małych stworów, zaniedbam je zapewne....

O, zgrozo...!

tezeusz.pl

Jakbym nie wiedziała czym pachnie "syndrom opuszczonego gniazda" pewnie bym nie polemizowała. 

Chcę po prostu uniknąć poczucia samotności i  beznadziei w momencie, kiedy moje dzieci pofruną w świat.

Jestem matką.

Jestem też kobietą.

Jestem sobą, mam swoje potrzeby. I jeśli jedyna formą wyrażania siebie ma być macierzyństwo...to chyba nie pasuję do wzorca matki Polki samoumartwiajacej się.

Piszę sobie tego bloga- to też można podciągnąć pod zaniedbywanie dzieci. Bo cóż w tym czasie mogłabym zrobić? Ano- poświecić te 15 min. dziecku.

Przeliczając czas życia w tej kategorii mogłoby się okazać, że wyjście matki do WC stanowi uszczerbek w wychowaniu młodzieży....

Te doświadczenia w rozmowach, w szczerym wyrażaniu swoich planów, marzeń, utwierdzają mnie w przekonaniu, że nie należy się tym z niektórymi dzielić. 

Szkoda tylko, że jest to osoba z kręgu mi bardzo bliskiego, podobnie jak ja- wrażliwa artystycznie i z- tu nie zawaham się tego napisać- dużym talentem. 

Talentem pogrzebanym w codzienności. W perystaltyce życia.

Ja tego nie chcę.

Myślę, że moje dzieci też nie, choć są jeszcze za małe by to pojąć.

Śmiem twierdzić jednak, że wolałyby realizującą się, szczęśliwą matkę. Poza tym, powiedzmy sobie szczerze- większość kobiet, które posiadają dzieci, mają tę moc elastycznego rozciągania jednostki czasu, a kiedy potrzeba- kompresowania czynności niczym najlepszy program komputerowy pliki.

Sama wiem po sobie, że będąc w Tupajowisku, mając wszystko na głowie- dzieci, dom, gastronomię, sprzątanie, psy, koty, technikę grzewczą - potrafię wyszarpać nawet godzinę dla siebie.

W przypadku pięciu dni na wyjeździe- wszystko męczy, ślimaczy się jak pomrów postrzelony w nogę, a każda czynność wydaje się nie mieć końca i jest pożeraczem energii i dobrego nastroju...