Paczka od Anki i proza Tupai weekendowej.

Taki śliczny zestawik otrzymałam od Anki Wrocławianki z blogu Za Moimi Drzwiami z okazji przyznania nam nagrody za zdjęcie Iwanka i Rudej.

Jeszcze raz dzięki!

U mnie po staremu.

Znaczy tydzień w mieście, weekendy w Tupajowisku.

No i te jazdy, w piątkowe wieczory, szarpanina z fotelikiem Młodej, potem obserwacje zachowań stadnych polskich kierowców....

Po drodze mam 4 fotoradary. Żółciutkie i czynne.

Dodatkowo, wczoraj, Kamax jadący chwilę przede mną, ostrzegł mnie, że za Kochlicami stoją Mili Panowie z suszarką. 

Zawsze w tym miejscu jadę przepisowo, ale biorąc pod uwagę zmęczenie i lekkie stresy handlowca, jakim zostałam poddana w piątek właśnie, wolałam się pilnować i wzięłam sobie ostrzeżenie do serca.

Już w Karczewiskach jechał za mną kierowca, któremu przeszkadzała moja klamotna (70 km/h w terenie zabudowanym....) jazda. 

Właził mi niemal do bagażnika, czułam wręcz jego śmierdzący dech na karku, słyszałam niemal te pieszczotliwe wyrażenia jakimi mnie określał.

Męczył się ten ktoś, męczył, aż w końcu wyprzedził. Zapewne rzucił przez ramię jakieś miłe słowo widząc, że "baba jedzie". 

Wyprzedził... tuż przed przejściem dla pieszych.

Szybko.

Równie szybko jak Panowie z suszarką go ułapili.

Nie kryłam radości- tak dyktowała mi moja wrodzona złośliwość.

Mniej złosliwości miałam dla klientki, która podniosła mi ciśnienie, ale o tym sza!

Klient nasz pan, a już na pewno w branży grzewczej!

Zna się zawsze, oczytany; "Murator" to jego hobby, instalator jeszcze mądrzejszy, a jak nie- oczytany lub z własną inwencją. 

Z reguły winna "baba". 

Baby to w ogóle niemoty, niewiedzące, bez doświadczeń. 

Zwłaszcza jeśli pracują w branżach uznawanych za męskie. I choć ma taka baba inżynierskie wykształcenie, doświadczenie jakieś - nie ważne. 

Baba- to baba. 

I już.

Tak więc zabrałam się dziś za babskie zajęcia. 

Zupka się już uwarzyła- pomidorowa, a jakże, z przecieru z pomidorów od teściowej. Z czosnkiem. Obowiązkowo.

Jutro kurzęce nóżki upaprane obficie w majeranku i papryce, soli. 

Koniecznie na margarynie mlecznej. 

Jak zwykle szybko zleci czas.

Znów trzeba się będzie zapakować w tę jedną torbę...i w drogę.

Za oknem wiuwa, śniegu nie ma. Błoto podwórkowe przytulnie lepi się do butów. 

Kamax walczy z węglem. Tylko pół tony do wrzucenia. Tylko, bo takie ilości kupujemy. 

Tym razem o nas pamiętali. Ostatnio panom kartkę wywiało i już myśleliśmy, że grzać się będziemy ciepłem naszych ciał.

Czekam juz wiosny, mimo, że zimę lubię.

W roku ubiegłym, na trasie z Legnicy do Lubina, na wysokości Rzeszotar, pojawiła się woda. 

Takie małe pojezierze. Przyleciało ptactwo. Łabędzie. 

Nawet któryś zginął...Jechaliśmy wtedy, patrzymy, a tu chmura śniegu przed nami. Tyle, ze to nie był lokalny opad. 

Po prostu ktoś uderzył w łabędzia i jeszcze jego puch i pióra krążyły w powietrzu.....