Bakcylowy zawrót głowy.

wordpress.com

Znów u nas wesoło.

Bakcylowy zawrót głowy.

U mnie- początek zapalenia oskrzeli nie wiadomo jakiego pochodzenia (jednak jako matka karmiąca na razie bezantybiotykowa i mam nadzieje tak zostanie). 

Młoda- przez cały weekend z 38stopniową gorączką i apatią pomieszana z rozdrażnieniem....Tak coś w środku mówiło- trzydniówka. Jednak wolałam skonsultować z pediatrą. Zwłaszcza, że musiałam do pracy swojej podjechać.

Młoda- zdiagnozowana z "infekcją wirusową". 

Dziś ja wysypało. Wygląda jak u Gniewka, kiedy przerabialiśmy tę chorobę. 

Młoda już lepiej się ma, aczkolwiek jej z lekka zważony nastrój, plus moja choroba, plus rozbisurmaniony dwulatek dają mi do wiwatu.

Czasem mam ochotę wyjść z siebie i stanąć obok.

I nikt, żadna super niania mi nie powie, że można ani razu nie wrzasnąć na swoje- bądź co bądź kochane dziecko. 

Owszem- jest mi potem głupio. I nie uważam się za bohaterkę. Jestem jednak człowiekiem z krwi i kości, a zwłaszcza z hormonów więc różnie być może.

Czy czuję się wtedy przegrana? Znaczy- wtedy kiedy wrzasnę?

Ano. Trochę. 

Zwłaszcza jeśli zobaczę zasmucone oblicze Absorbera...

Czasem, zwłaszcza w okresie kiedy sama nie czuję się nie najlepiej, metoda na przeczekanie lub- psia- nie reagowanie, nie pomaga i budzi się we mnie Mroczne Widmo :)

Nie tak mroczne, ale rogate...trochę.

Wolę jednak policzyć do dziesięciu, odetchnąć głęboko....

Czasem wyboru nie ma i mieszanka nieperfekcyjnej matki wybucha.

Śnieg topnieje.

Co chwila słychać złowieszcze "szszszszuuuuu"- śnieg zsuwa się z dachów. Zawsze zastanawiamy się ile przy okazji dachówek poleci...

Garip na Encortonie od niedzieli.

Baczę co z objawami niepożądanymi i "modlę się", żeby ich nie było, a kuracja pomogła. 

Jagoda mnie wnerwia; łazi i miałczy  tak natarczywie jakby ja kto ze skóry odzierał. Nie jest to marcowe jeczenie, bo obydwie kocice są wysterylizowane. 

Po prostu.

W misce suche przemysłowe.

Za drzwiami, u nas- "obierki" po parówkach Młodego, a to niedojady dziecięce...

Nie dziwota!

Tydzień w domu. L4.

Nie wiem co będzie potem, bo to moją Mamę choróbsko dopadło i stąd te moje smuty, bo to takie cholerne choróbsko być może...

Póki co choruję. Latam ze ścierą, z garami do naszego zlewu (w przyszłej kuchni), wypinam i odpinam psy na linki, bo na płot dalej kasy brak.

Jeszcze mi się jacyś wolontariusze z TOZu zaczną na dręczenie zwierząt oskarżać...

Jakby mi było dobrze z tym aktualnym stanem.....

Byle- do wiosny!