O puchaczu co dziecko udawał i o brudzie rybiki rodzącym.

“Sowy nie są tym czym się wydają...” tak mawiała jedna z moich ulubionych bab filmowych.

Kto zgadnie pierwszy- otrzyma niespodziankę! 

Chyba pierwszą made in Tupaja. Trochę archaiczną, jeśli chodzi o czas tworzenia....ale- zawsze!:)

O tym, że sowy bywają tajemnicze- wiemy, choćby z bajek i powieści.

Kiedyś, jeszcze za czasów nietupajowiskowych, jadąc z Kamaxem, zobaczyłam na drodze dziwnie wyglądający kształt. 

Cóż. Myślałam na początku, że to dziecko....Dzieci mają różne pomysły i zabawy na jezdni, zwłaszcza na terenach wiejskich nie należą do rzadkości. Jednak...to nie było dziecko. 

Kiedy powolutku zbliżyliśmy się do obiektu- okazało się, że owy “dzieckopodobny” kształt pomału machnął skrzydłami majestatycznie odlatując.

Puchacz. Nasza największa sowa.

Sowy udające dzieci, a w moim mieszkaniu wynajmowanym pospołu ze znajomymi, jeszcze za żakowskich czasów, z brudu lęgły się rybiki.

Tak przynajmniej twierdził mój współlokator.

Nazywał je obrzydliwymi, szkodliwymi i trującymi zarazem.

Tak.

Mój kolega, wierny uczeń Paracelsusa chyba, głosił tę jakże rozbawiającą mnie tezę:

„takie zwierzęta, które ze zgnilizny lęgną się i wyrastają, mają w sobie coś trującego i są trujące. Jednakże jedno jest o wiele silniejsze i mocniejsze niż inne, a także inaczej utworzone i ukształtowane. Widzicie to na wężach, żmijach, ropuchach, żabach, skorpionach, bazyliszkach, pająkach, dzikich pszczołach, mrówkach, różnych robakach, gąsienicach, komarach, chrząszczach etc.; wszystkie one ze zgnilizny i wśród niej lęgną się i rosną.”

Napisałam “chyba”; śmiem twierdzić, że Paracelsus kojarzył mu się jedynie z herbatką...

Jako, że był studentem architektury, to umysł ściśliwy miał bardzo i na wiedzę przyrodniczą, tym bardziej przeze mnie mu wykładaną- oporny niezmiernie.

Tłukł więc rybiki ze szczerą nienawiścią, a ja się wściekałam i ratowałam co niektóre cudem ocalone, bo...lubię rybiki, a tego studenta nie lubiłam.

Po prostu.

Tak już ze mną jest.

Jednych lubię, innych nie.

A że szczerość nie popłaca, przyzwyczaiłam się już do przyklejanych mi łatek wrednych bab.

I wiecie co?

W sumie....pozostaję na to obojętna, jako ta skała....

Pozdrowienia weekendowe dla Czytaczy i Podczytywaczy!