Pożegnanie Brunona

Nadeszła ta pora.

Miało być wczoraj, ale wyszło, że dziś.

Przyjechał pan Z. po Brunona.

Zaopatrzony w klatkę i rękawice ruszył ze mną do kurnika.

Bruno dziś wcześniej  się na grzędzie z większością usadowił (Dora- jego przyboczna- jak zwykle ostatnia chodzi spać- jeszcze w garnek Garipowi zaglądała). 

Pan wszedł, zagadał i usiłował go chwycić. Bruno to jednak...Bruno i wrzeszcząc po koguciemu wyrwał się i spierdzielił, aż mu się pióra z ogona posypały (nie wiem czy kury też cechuje autotomia jak część pajęczaków i gadów?).

Pan spokojnie poszedł za nim. Kogut początkowo robił wrażenie, że nie zrobiło to wszystko po nim spływa, gdakał tylko głośno. Kiedy jednak "napastnik" znów wyciągnął po niego ręce w białych rękawiczkach (!), Bruno dał nura w pokrzywy.

Jako, że pokrzywy dają życie- na co najlepszym przykładem jest Olka i jej potomstwo, Bruno zapewne uznał, że i jemu się przysłużą, bo pewnie miał wrażenie, że ratuje życie swoje. 

Niestety dla koguta pan Z. miał refleks i tylko do połowy skoczył w pokrzywowy chruśniak. Kogucisko wrzasnęło, odpowiedziały mu kury w kurniku i Dora koło domu i przytulony do piersi pana Z. był już pokonany....

Wsadziliśmy go do klatki. Cały czas przestraszony, ale starał się wyglądać godnie. Do ostatniej chwili.

Bruno ma mieć nowe kobiety.

Pani, do której trafi bardzo się cieszyła na jego przyjazd, bo kogut, którego ma płodzi mizerne kurczaki.

Bruno da radę. 

Tylko...Ciekawe jak to moje  kury przeżyją. 

Kolega P. mi mówi, że niedobrze zrobiłam, bo mi się kury "rozlezą". Że niby nie będą się trzymały razem, zdurnieją po kurzemu...chyba. 

Zobaczymy. 

No i on sam. Jak się obudzi w nowym kurniku, z innymi babami!

Najważniejsze, że nie stracił głowy. 

Wiecie, smutno mi trochę, bo się przyzwyczaiłam do tego zbója. Ale to było najlepsze rozwiązanie....

Niech mu tam dobrze będzie!