I tak się turlam....

Poniedziałek.

Anka Wrocławianka pisze , że dla niej poniedziałek to najlepszy dzień na pisanie posta.

U mnie nie ma ostatnio takiego dnia, a w ogóle to u mnie pisanie zdarza się przypadkiem właściwie.

Jedno- w kółko to samo.

Drugie- deficyt czasowy i absorpcja przez Absorbery doskonała!

Po paru dniach sprzyjającej desantowi na podwórko tudzież przemieszczaniu się w promilu kilometra- dwóch od Tupajowiska pogodzie, zerknęłam (zupełnie niepotrzebnie) na prognozę na najbliższe dni.....

Cóż. 

Zaplanowano nam dwa dni z nieprzerwanym deszczem, ciepłotą na poziomie łap pingwina.

Ech, a już było tak cudownie!

Mogłam narzekać na skwar i oblepiające ciało, wilgotne powietrze!

Dziś zapuściłam we wsi wici w poszukiwaniu faceta z kosą.

Ma przyjść i skosić tę naszą dżunglę chwastową.

Na razie nie dotarł.

Jutro ma lać, więc pewnie z koszenia nici.

Pojutrze też.

Wakacje zapowiadają się stagnująco.

Także muszę sobie poszukać jakichś rozrywek in situ.

Jakże smutne będą to chwile dla mnie matki-rodzicielki, bo basenik za malutki na moje cielsko, do piaskownicy też się nie zmieszczę, rowerek ma za małe siedzisko, traktorek też odpada, że nie wspomnę o drewnianym koniku na biegunach.
Eeeeee....

Za to jest mi miło na sercu, bo oto parę roślin, które zabrałam z firmy udając się na urlop wychowawczy, "rozwinęło skrzydła".
Z anginki vel geranium, urwałam gałązkę. Minął miesiąc, a się rozpuściła ladacznica kilkunastoma listkami, do tego wypączkowała masę nowych listeczków.

Lipka vel klonik.
Chuchro takie.
Nie chcieli jej. Wstawili do łazienki.
Zabrałam bidę, bo mi jej żal się zrobiło.
No i odpłaciła. Też się napuszczała liści, że musiałam ją ciachnąć, bo się już do ziemi gięła.
Piękna, zielona - nie seledynowa, zch(l)orowana".

No i sansewerie moje ulubione.
Aż już doniczke rozsadzały. Nikt im nie pomógł.
Stoją sobie teraz u mnie i wyciągają się do światła.
Piękne!

Nie wiem, jak można nie lubić kwiatków doniczkowych....
Siedzi to cicho, kuwety nie potrzebuje.
Kawałek doniczki i wodę. Czasem przesadzić trzeba. No i pogadać,pogłaskać po listku,a czasem tylko z miłością lekką spojrzeć.
Prawie jak...kobieta :D : D



Znów w tym roku dałam ciała i nic nie zrobiliśmy na Noc Kupały.
Przespałam.
Kładę Absorbery, a że Młody zasypia ze mną w łóżku, to i często i ja zasnę...
Potem już tylko pozostaje mi przerzucić delikwenta do łóżeczka i samej się udać w objęcia Orfiego.
Kiedy wczoraj Młody zasnął przed 21-wszą (Młoda wcześniej pada), nie wiedziałąm co zrobić z taką ilością wolnego wieczoru!

Miotałam się- czy gazeta, czy książka, a może jakaś maseczka na liczko sfatygowane ?
I cóż?
Ano....
Dałam jeść psom i....poszłam spać.

Perystaltyka życia wygrała z potrzebami wyższymi.

Trochę mi ręce opadły też, bo sąsiad jednak sie buduje.
Miał tego nie robić, ale jednak.
Dziś koparka Tauronu kładła kable.
Panowie pewnie delektowali się widokami naszych pokrzyw wielkości wyrośniętych karłów i bzów, którymi wykarmiłoby się stado baranów tudzież innych przeżuwających.
Poszłam zerwać  pokątne truskawki (ze trzy krzaczki na krzyż) dla Absorberów, ale wyglądało, jakbym je zbierała w obawie przed tauronowcami.
A ci nie wyglądali jakoś złowieszczo.

Truskawki były smaczne.
To wystarczyło, żeby Młoda rozgniotła ich parę w wózku, na sobie, omijając swoją paszczę.
Dzieciak wyglądał jak po ostrzale z kałasznikowa, ale co tam; chodziłam z nią po naszej mini wersji ogródka rekreacyjnego, bo na reszcie działki obszar poligonów doświadczalnych badaczy właściwości parzących kwasu mrówkowego, tudzież wielbicieli rusałek kratkowców i rusałek pawików, do których ja sama się zaliczam.
Roku zeszłego, żerowało na naszych pokrzywach sporo gąsienic, także i ja mam swój wkład w powiększanie populacji tych przemiłych motyli.

Dzień zakończyła niżowa zmuła.
Modliłam się do swoich Opiekuńczych, co by sie dzień juz skończył, bo nie wyrabiam.
I usłyszeli.

Musiałam tylko ścierpieć trzy odcinki Teległupków (moja osobista nazwa Teletubisiów) (czemu i moje dziecko zachwyciło się tym idiotycznym filmikiem???)przed i po myciu zębów i nastąpiła cisza.....
Absorbery śpią.

A ja...Cóż.
Za Anką- popełniam tego posta, coś może na ząb i - siup, do łóżka.
Spać, oczywiście.