Na frasowanie- najlepsze kopanie

Nie lubię specjalnie okresu przedświątecznego.

Pewnie dlatego, że żadna ze mnie wierna (Kościołowi), w głowie i duszy mam co mam, ale nie leży to u progu kościoła jakiegokolwiek. 

Nie przeżywam świąt w sposób katolicki, nie umiem jeszcze całkiem odpuścić, bo część tradycji z domu wyniosłam, a i Absorbery niech popatrzą, wiedzą co z czym, a co ze swoim życiem dalszym zrobią- ich wola. 

Mimo ogarniającej mnie świątecznej ambiwalencji, wzięłam się za jaja. Kurze.

Opcja naturaliów górą, ale i barwniki do żywności, wybrane w sztukach trzech, każde po jednym. Absorber zadysponował barwy mnie (zielona), sobie- niebieska, a Absorberka wybrała czerwony. Reszta jaj została ugotowana w sukienkach cebulowych, który to kolorek bardzo lubię. 

Niestety, koleżanki Kurowskie maja nierówne skorupki. 

Znaczy się moja wina, za mało skorupek im daję do żarcia. Parę jaj popękało masakrycznie, wylewając kalafiory białka do wywaru. 

Młoda aż się krzywiła z obrzydzenia, a ja wiem (ona nie), że te niedorobieńce skończą w sałatce. 

Jej to nawet może lata, bo Absorbery sałatki warzywnej nie tykają. Nie mam żalu. 

Będąc całkiem młodą Tupaja, nie jadłam tego wytworu. 

Tylko chleb z cebulą. 

Nawet w święta wielkanocne.

Tupajowisko ogólnie opanowała dziwaczna atmosfera. Prócz wytwórstwa pisanek mniej i bardziej zaangażowanych artystycznie, powstały też kurczaki i lampioniki świąteczne, sztuk dwie. Artystki dostały szału tworzenia co widać na poniższym obrazku:

To moje pierwsze święta wielkanocne odkąd nie jem mięsa ptaków i ssaków. Ryby nadal, no i nabiał.

Na ratunek pośpieszył mój Tato i zakupił 4 śledzie. 

Spowiłam w oleum z tymiankiem, kolendrą, pieprzem i czosnkiem, jednego walnęłam w marynatę octową, a jeden skończył w śmietanie. 

Dziś pożarty, dał mi siły na wyzwanie.

Dostałam dziś paczkę z jabłonkami, wiśnią, pigwowcem i rutą. 

Miałam plan niebotyczny, w godzinę posadzić. Ha. Ha. Ha.

Zdołałam w 1:25 posadzić jabłonki.

Pierwszy dołek, po przegrzebaniu się przez żużle, które moja poprzedniczka w pocie czoła waliła na podwórko, ukazała mi się.... woda.

Odpuściłam.

Wybrałam dwa w najwyżej położonych miejscach na podwórku punkty i zaczęłam od początku. 

Tym razem z dobrym skutkiem. Witos i Kornelska posadzone.

Żeby nie było zbyt łatwo:

żużel wydobyty, podsypka z kompostu, na wierzch gleba z wybiegu kur. 

Wchodzę z:

wiadrem, łopatą i batem na Alberta. Po wiadro ziemi. I tak 6 razy.

Tak.

Dobra to ja byłam.

Skończyło się.

Dostał ostatnio lanie, bo skoczył na mnie i wcale nie miał ochoty mnie uściskać serdecznie. 

A że dzień miałam kiepski to się chłopakowi dostało. 

Wchodzę z tym postrachem, bo nie mam ochoty znów się oganiać od natręta. 

W środę przybyły młodziutkie kureczki. Sztuk 5.

Dziś dopiero wyszły; przerażone na maksa, mimo, że Albert okazał się dżentelmenem i nie chciał ich od razu gwałcić.

Garip ma znów zapalenie przestrzeni międzypalcowych. 

Nasz (jego) wet już chyba wolne, bo nie odbierają, a ja widzę dwie nabrzmiałe bomby na przedniej łapie. Ostatnio była tylna i dziura jak po postrzale z małej armaty. 

Brał antybiotyk i miejscowe odkażacze. Przy jego choróbsku wszystko gorzej się goi. 

A teraz te dwie rany pewnie w same święta się otworzą.

Nie pytajcie co czuję i jak mnie to męczy.

Do tego mam swoje małe przemyślenia życiowe co mnie dziś dopadły, stąd najchętniej cały sad bym posadziła, a najlepiej wsiadła w jakiś ciągnik i pojechała w siną dal.

Spokojnych i nieobżartych Świąt ;)

Dorotę przepraszam, ale ten suwernir konkursowy chyba poświąteczny będzie....Forgiwmi!